Met de ingang van het nieuwe schooljaar zijn we weer langzaam in een vast ritme gerold. Opstaan, naar school (brengen), werken, weer van school (ophalen), spelen, eten en naar bed. Ook de kinderen zijn verrassend snel gewend. Afgezien van een eenmalige Monday blues, waarbij ik met twee kinderen op school stond die toch écht liever thuis wilden spelen, gaan ze met veel plezier. Vriendjes komen spelen en we hebben de eerste movie night onder de Afrikaanse sterrenhemel er al op zitten.

This is Africa

Bananen op de fiets in Afrika

Ook het verdere dagelijks leven gaat moeiteloos door. De massa politiemannen langs de kant van de weg, die vrijwel elke auto aanhouden om te controleren op openstaande boetes. Een bekeuring per post versturen gaat hier nu eenmaal niet.

De autoritjes naar school met de hond mee zodat ik, mocht ik aangehouden worden, ik meteen weer door mag rijden. De meeste agenten in uniform denken namelijk dat ze heel wat voorstellen, maar daar blijft niet veel van over zodra een zwarte labrador naar hen kijkt.

De rode paprika’s die ik bij de groenteman bestel en vervolgens compleet groen met één rood vlekje worden afgeleverd. Maar wel zoet van smaak.

De drie supermarkten die ik af moet gaan om één bepaald artikel te vinden.

De brommertaxi die de rotonde andersom neemt.

De Maasai die vlak voor je hun kudde koeien en geiten de ‘snelweg’ laten oversteken. En de onverharde weg waar je door het stof voorganger noch tegenligger kunt zien.

Gemakkelijk en voorspelbaar

Aankomst op Schiphol Nederland

Op dit soort momenten bedenk ik me wel eens hoe gemakkelijk het leven in Nederland eigenlijk is. In de auto of op de fiets even ergens naar toe, zonder vooraf een heel plan te maken.  En op die elektrische fiets hoef je zelf amper nog te trappen.

Boodschappen die je online bestelt en waarna je de bezorger tot op bijna de minuut kunt volgen. Winkels vol producten die soms zelfs tot het absurde zijn afgeprijsd. De meest moderne speeltuinen waar een tapkraan naast staat, zodat je niet hoeft bang te zijn dat je kinderen dorst lijden.

Zelfs toen de kliko’s weer wekelijks aan de straat werden gezet, afgelopen zomer in Nederland, realiseerde ik me hoe netjes en voorspelbaar er alles geregeld is.

Met de tijd mee

Tegelijkertijd merkte ik dat ik ook het een en ander heb gemist wanneer ik na lange tijd weer even in Nederland ben. Zoals de processierupsen waar ik regelmatig voor gewaarschuwd werd. Ah, daarom was er dat heerlijke schaduwrijke plekje onder de eikenboom nog vrij… Betalen via “tikkie” is slechts een begrip en ik stond met grote ogen te kijken hoe iemand contactloos pinde. Zelfs met de zelfscan in de supermarkt zou ik alleen maar staan stuntelen. Maar het is ook wel bijna een wereld van verschil met Tanzania, waar de kassajuffrouw mijn pinpas door de machine haalt en de boodschappen voor me inpakt…

De verschillen tussen de twee plekken die we thuis mogen noemen, zijn verwonderlijk en tegelijk confronterend. En waar ik hier nog amper van dingen sta te kijken, voel ik me tijdens zo’n bezoek aan Nederland, met al die snelle en moderne ontwikkelingen, soms toch weer even een buitenlander in eigen land.