Het is een hele tijd stil geweest op deze blog. Maanden die voorbij zijn gevlogen en waarin veel gebeurd is. En toch ook weer niet. Waar Nederland en omringende landen serieuze ups en downs hebben gekend omtrent corona, is het bij ons al die tijd onveranderd gebleven. Een vierde golf was alweer weggespoeld voordat we goed en wel merkten dat we er in zaten. Familie die na al die jaren eindelijk toch weer op het vliegtuig is gestapt om ons te komen opzoeken. Gevolgd door vele andere toeristen. Want dat het toerisme sinds dit jaar weer flink is toegenomen, is niet te missen.
Weg uit Tanzania
En gedurende al die maanden waren wij ook bezig met nieuwe plannen voor onze toekomst. Want hoe langer we er over spraken, hoe duidelijker het voor ons werd. We gaan weg uit Tanzania. Niet omdat we genoeg hebben van het land of ons leven hier. Integendeel; het is nog maar de vraag of we het ergens anders zo goed krijgen. Maar tegelijkertijd wordt het tijd om weer wat dichterbij familie te zijn. Dat we weer een keer op een verjaardag kunnen komen, en dat de momenten die we samen doorbrengen niet meer over twee periodes per jaar verdeeld zijn. En met de kinderen nog redelijk jong en flexibel, zegt alles in ons dat we deze stap nú moeten maken. Voordat zij teveel aan Afrika gebonden zijn en moeilijk meer kunnen wennen op een andere plek.
Terug naar Europa
Terug naar Afrika gaat dus terug naar Europa. Overigens ruilen we Tanzania niet in voor Nederland. Na 15 jaar Afrika is die stap ons net te groot en hebben we gekozen voor een land dat er wat meer tussenin ligt. Meer ontwikkeld, maar waar het leven nog een stapje achterloopt op dat van Nederland. Waar we een nieuwe taal onder de knie moeten krijgen, maar het cultuurverschil minder groot is dan hier. Tanzania gaat plaats maken voor Portugal.
Een laatste keer
Met nog maar vijf weken te gaan, komt het afscheid langzaam maar zeker dichterbij. Iemand die ik op Instagram volg, vergeleek emigreren met het langzaam verwijderen van een pleister. Elke millimeter pijnlijk en onomkeerbaar. En het plakt nooit meer zoals het daarvoor heeft gedaan.
Het zorgt ervoor dat we nog meer bij dingen stilstaan, alles om ons heen nog intenser beleven. Maar steeds meer bezigheden die zo ‘normaal’ voor ons zijn, komen voor een laatste keer voorbij. Een laatste keer kamperen in de daktent. Een laatste keer op safari. En wat hebben we ervan genoten; een vakantie die ons in alle opzichten weer versteld heeft doen staan van de schoonheid en puurheid van Tanzania.
Tegelijkertijd ben ik me er nu meer dan ooit van bewust hoe bevoorrecht we zijn dat we deze keuze zelf kunnen maken. Hoe we rustig door onze spullen kunnen gaan en kunnen beslissen wat wel mee gaat en wat niet. Een schril contrast met de vele families die op dit moment geen enkele vrijheid meer hebben om te beslissen over hun lot. Haastig op de vlucht geslagen, of noodgedwongen op een metrostation moeten schuilen en afwachten op wat komen gaat.
Africa will never leave you
Met dit in ons achterhoofd gaan we onze laatste maand hier in. Er zullen nog vele ‘laatste keren’ volgen de komende weken. Met elk afscheid wordt een bladzijde afgesloten. Zoals ook deze laatste blog voor Terug naar Afrika. We weten wat we achterlaten, maar kijken terug met alleen maar mooie herinneringen. En vooruit naar het nieuwe avontuur dat ons te wachten staat. Want uiteindelijk geldt waar ik deze blog mee begonnen ben:
“You can leave Africa
but Africa will never leave you”
