Het lijkt maar even geleden sinds ik de kinderen voor hun eerste schooldag wegbracht. En voor ik het weet, sta ik ze al weer op te wachten op hun laatste dag. Van wel een heel bizar schooljaar, met meer dan drie maanden van thuisscholing en online lessen.

“Tanzania is safe”

Het was eind mei dat de president aankondigde dat Tanzania verlost was van het gevaarlijke virus. De gebeden waren blijkbaar verhoord. Als één van de eerste landen ter wereld werden per direct de vliegvelden en het luchtruim weer geopend, en 1 juni landde het eerste passagiersvliegtuig. De komst van een handjevol toeristen dat sindsdien af en toe binnendruppelt, wordt breed uitgemeten in de media want “Tanzania is safe”. Met de opening van de bestemming, zouden weer vliegtuigen vol met reizigers arriveren en al snel alle sporen van corona zijn uitgewist.

Social distancing tussen het wild

In werkelijkheid worden er meer vluchten geannuleerd dan dat er landen, en het valt het nog niet mee om Tanzania in of uit te komen. Safari lodges en strandresorts zijn terughoudend met het openen van hun deuren, of lijken hun pijlen vooralsnog op het binnenlands toerisme te richten. Want binnen Tanzania kan er nog altijd eenvoudig gereisd worden; er is nooit sprake geweest van een lock down. En wat is nou een betere zelf isolatie dan de eindeloze lege vlaktes van de Serengeti op te zoeken? Of de Ngorongoro krater te delen met enkel het wild dat er leeft.

Zelf isolatie in de Ngorongoro krater

Het leven gaat door

Het gebrek aan harde cijfers en transparantie roept natuurlijk vragen op, zowel binnen Tanzania als daarbuiten. Maar waar ik stiekem al die tijd bang voor ben geweest – de paniek, overvolle ziekenhuizen en zieke mensen die niet naar een dokter kunnen of willen – is gelukkig nooit werkelijkheid geworden. In plaats daarvan is het straatbeeld er vrij normaal uit blijven zien. Mensen, met of zonder mondkapje, in groepjes bij elkaar of alleen, die hun dagelijkse werkzaamheden doen. Simpelweg omdat als ze thuisblijven, er de volgende dag geen geld voor eten is. Hamsteren van voedsel (of wc-papier!) zou je hier dan ook nooit zien.

Of het komt door het klimaat, toch iets te maken heeft met anti-malaria middelen, het feit dat de mensen hier voornamelijk buiten leven of dat de gemiddelde leeftijd erg laag ligt (nog geen 45 jaar), ik weet het niet. Maar buiten de indirecte effecten van de pandemie, zoals het wegblijven van toeristen, merk je er bijzonder weinig van.

Markt Mto wa Mbu dingen wennen nooit Afrika

Back to school

Na het wonderlijke nieuws van de president en de heropening van het land, mochten eerst de universiteiten en hogere scholen weer open. En vanaf 29 juni ook de rest van de onderwijsinstellingen. Fantastisch nieuws, voor de kinderen maar ook zeker voor de ouders. Maar wat jammer dat dit nou ook meteen de laatste schoolweek voor de officiële zomervakantie was!

Julian en Lisan gingen weer met net zoveel enthousiasme als op die allereerste dag in september. Na een weekje geproefd te hebben van het “normale” schoolleven, is de vakantie die er nu op volgt bijna een teleurstelling.

Het nieuwe ‘normaal’

Toch mogen ze nog van geluk spreken, want ze hadden het ook veel slechter kunnen treffen. De overheidsscholen hebben namelijk direct alle schoolvakanties tot december afgeschaft en in plaats daarvan er twee(!) uur extra per dag aan toegevoegd, in een poging de verloren uren in te halen. Met als gevolg dat we ’s avonds in de schemering nog kinderen in uniform zien lopen, op weg naar huis. In Kenia daarentegen, dat nu heel langzaam uit een lock down komt, heeft de overheid besloten om de scholen maar helemaal dicht te houden tot 2021.  En mogen alle leerlingen een jaar over doen.

Met dit in het achterhoofd gaan wij maar extra van de vakantie genieten. En hopen dat over acht weken we weer een mooi en vooral ‘normaal’ schooljaar kunnen starten. Met veel lessen in de open lucht, sporten en zorgeloos spelen met vriendjes. Zodat ze ook op sociaal vlak wat kunnen inhalen.