Vorige maand vierden we een klein jubileum. 30 Maart was het namelijk precies vijf jaar geleden dat we weer voet in Afrika zetten. Als ik de foto’s terugkijk, realiseer ik me pas hoe lang het eigenlijk al geleden is. Wat was Julian nog een klein mannetje! En wat een beslissing om met een peuter van anderhalf, én een jonge labrador, naar Tanzania te emigreren. Een jongetje dat inmiddels zijn driewieler heeft ingeruild voor een crossfiets. En ook de hond rent nog even vrolijk door de tuin.
Terug naar Afrika
"You can leave Africa, but Africa will never leave you"
Tag: wonen in tanzania (page 1 of 10)
Zodra je in Tanzania arriveert, zijn ze niet te missen. Ze zijn net zozeer onderdeel van het landschap als de paraplu-vormige acaciabomen, de Kilimanjaro tegen de horizon en het wild op de vlaktes. Maar ook in de steden, zoals Arusha, valt hun traditionele verschijning op. De rode ‘shuka’ (doek) om hun lichaam, de kleurrijke sieraden en de voeten gestoken in sandalen gemaakt van autobanden.
De Maasai zijn een van de bekendste stammen in Afrika. Ondanks de modernisering – tegenwoordig zie je bijna geen Maasai zonder een mobieltje – hangen ze nog sterk aan hun eeuwenoude tradities en gebruiken. Hier zijn enkele interessante weetjes over de Maasai die waarschijnlijk nieuw voor je zijn!
Duizenden zwarte stipjes, zo ver als je kunt kijken. Stof die opwaait van de vlaktes. Het typische nasale geluid om je heen. Het is nog maar een paar dagen in het nieuwe jaar en we bevinden ons al tussen de migratie. Midden in de Afrikaanse wildernis.
Afgelopen maandag stond er een groepje zenuwachtige Nederlanders bij een lodge hier vlakbij. Het was de tweede groep van de War Child Kili-Challenge 2019. Klaar voor misschien wel het grootste avontuur van hun leven; de beklimming van de Mount Kilimanjaro (5.895 m). Waarmee ze tegelijkertijd kinderen in oorlog steunen.
Zo was het 2018 en nu loopt de eerste maand van 2019 al bijna op zijn eind. We vierden de jaarwisseling samen met familie, en begonnen het nieuwe jaar met een paar dagen in de wildernis. Tussen de Grote Migratie. Inmiddels is de rust weer teruggekeerd, worden de dagen weer bepaald door school, werkbezoeken en andere dagelijkse beslommeringen.
Met enige weemoed volgen we hoe Nederland onder een pak sneeuw wordt bedolven. Dat is het stukje winter dat ik dan wel weer mis. En terwijl het hier nog hartje zomer is, wil ik ook nu weer even stilstaan bij het afgelopen jaar…
Wanneer je over de stenige weg in de richting van de Kilimanjaro rijdt, zie je de groep in de verte al staan. Roodzwart of blauw wapperende kleden die fel afsteken tegen hun zwart gekleurde huid. Hun dansen en gezang komen je tegemoet. Een bijzonder welkom dat je bij vrijwel geen andere lodge krijgt. Daarna krijgen we een welkomstdrankje geserveerd: “koeienbloed” dat regelmatig door deze stam gedronken wordt. Julian kijkt met afschuw hoe wij een slokje nemen van het donkerrode drankje. Wat overigens een heerlijk zoete hibiscussmaak heeft.
Afgelopen week herinnerde Julian ons eraan dat er weer een jaar voorbij is. Een jaar waarin hij van vijf naar zesjarige leeftijd is gegroeid. Precies twee jaar dat we reeds met Donald Trump opgescheept zitten. Al doet de huidige president van Tanzania de laatste tijd ook aardig zijn best om het nieuws te halen.
Degene die ooit in Arusha is geweest, zal het waarschijnlijk kennen als een gemoedelijk stadje. Met een vrij overzichtelijk centrum en typisch chaotische straten. Toch is Arusha volop in ontwikkeling en groeit het snel.
Over ons
Karibu! Ik ben Miranda en samen met mijn partner hebben wij
ons hart verloren aan het Afrikaanse continent.
Via deze blog geef ik je graag een kijkje in ons dagelijks leven in Tanzania
als (expat)gezin. Hoe we wonen en werken in Afrika, hoe het is om met kinderen
te emigreren en hoe we genieten van de Afrikaanse onvoorspelbaarheid. En neem ik je mee op safari!
Lees
hier meer over ons.
© 2019 Terug naar Afrika
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑