Vorige maand vierden we een klein jubileum. 30 Maart was het namelijk precies vijf jaar geleden dat we weer voet in Afrika zetten. Als ik de foto’s terugkijk, realiseer ik me pas hoe lang het eigenlijk al geleden is. Wat was Julian nog een klein mannetje! En wat een beslissing om met een peuter van anderhalf, én een jonge labrador, naar Tanzania te emigreren. Een jongetje dat inmiddels zijn driewieler heeft ingeruild voor een crossfiets. En ook de hond rent nog even vrolijk door de tuin.
Terug naar Afrika
"You can leave Africa, but Africa will never leave you"
Tag: emigreren naar Afrika (page 1 of 3)
Zoals in mijn laatste blog al aangegeven, kozen ook wij ervoor om in de maanden juli en augustus te gaan ‘overwinteren’ in Nederland. Van frisse 18 graden en grijze dagen naar bijna 40 graden en zelfs in huis geen verkoeling kunnen vinden. Een hittegolf die maar duurde en duurde. Wat een zomer was het!
Ruim 11 jaar wonen we inmiddels in Afrika. Waarvan 7 jaar in Oeganda. Dit is waar het allemaal begon. Zonder dat ik daarvoor ook maar één keer zuidelijker dan Egypte was geweest (op de drie dagen voor een vluchtige kennismaking met de farm na) besloten we ons in ‘donker’ Afrika te vestigen.
Hoe jong, naïef en onervaren waren we nog, toen we vol enthousiasme het grote avontuur aangingen. We zouden wel zien waar het schip strandde. Maar dat ons enkeltje terug naar Nederland pas 7 jaar later werd geboekt, had niemand echt verwacht.
Afgelopen maand stond behoorlijk in het teken van de media. Zo was ik te horen in het radioprogramma “Thank God It’s Sunday” op Radio 2, maar ook vroeg Mama to the Max mij om een blog te schrijven over onze emigratie naar Tanzania.
De feestdagen lijken nog maar net voorbij te zijn en toch stevenen we al weer op februari af. Ouders en kinderen zijn (opgelucht) in hun dagen met regelmaat en structuur teruggekeerd, Nederland is nog aan het bekomen van de eerste westerstormen van dit jaar, en de sportscholen lopen waarschijnlijk nog overvol met goede voornemens.
Toch wil ik, net zoals vorig jaar, nog even stilstaan bij afgelopen jaar en wat het ons gebracht heeft…
Zoals ik in mijn laatste blog al verklapte, werd de lange ‘zomer’vakantie ook dit jaar onderbroken met een paar weken in Nederland. Het waren weken met veel zon en een beetje regen. Met veelvuldige prikjes voor Lisan en (onverwacht) ook eentje voor onze stoere knul. Met veel lol en plezier, en af en toe een traan als er iets te ruw gestoeid werd. Met veel gezellige uitstapjes en bezoekjes aan familie, kortom één groot feest. En met heel veel fietsen en van glijbanen roetsjen, en hier en daar een blauwe plek of geschaafde knie.
De feestmaand zit erop. Waarschijnlijk ben je al weer volop aan het werk en wissel je hier en daar nog een gelukkig nieuwjaar uit. Je zult het vast al tig keer gehoord hebben, maar het cliché is absoluut waar. Het jaar is weer omgevlogen! Op de valreep wil ik toch nog even terugkijken op de afgelopen 12 maanden en wat ze ons gebracht hebben…
Swahili klinkt eigenlijk best exotisch. Stel je voor dat je het aan je lijstje met talen op je CV kunt toevoegen? Niet dat je er veel aan hebt in Nederland. Maar het staat toch best stoer!
Helaas ben ik nog niet zover dat mijn kennis van Swahili vermeldenswaardig is. Sterker nog, met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik na 2,5 jaar in Tanzania slechts enkele standaarduitdrukkingen ken. In tegenstelling tot Julian, die moeiteloos een andere taal oppikt, kost het mij toch wat meer inspanning. Ik zal er echt de tijd voor moeten vrijmaken en er induiken, wil ik het Swahili een beetje onder de knie krijgen. En tot nu toe is dat bij een voornemen gebleven…
Over ons
Karibu! Ik ben Miranda en samen met mijn partner hebben wij
ons hart verloren aan het Afrikaanse continent.
Via deze blog geef ik je graag een kijkje in ons dagelijks leven in Tanzania
als (expat)gezin. Hoe we wonen en werken in Afrika, hoe het is om met kinderen
te emigreren en hoe we genieten van de Afrikaanse onvoorspelbaarheid. En neem ik je mee op safari!
Lees
hier meer over ons.
© 2019 Terug naar Afrika
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑