“Mama, daar is de safariauto!” roept mijn dochter enthousiast. Omringd door onze weekendtassen staan we ’s ochtends vroeg te wachten op de grote Land Rover, die ons een week lang door het noorden van Tanzania zal rijden. Door het onbekende gebied van Lake Natron en Serengeti National Park. Onder het mom van ‘de auto’s moeten blijven rijden’ hebben we besloten dat we er dan maar zelf gebruik van maken. Want toeristen zien we voorlopig toch niet.
"You can leave Africa, but Africa will never leave you"
Auteur: Back to Africa (Pagina 1 van 27)
Een van de mooiste dingen van het wonen in Tanzania is het feit dat onze kinderen hier opgroeien. Het is een wereld van verschil met Nederland, al zullen ze ook vast wat dingen missen. Zoals op de fiets naar school gaan. Met kindjes uit de straat spelen, bij opa en oma op bezoek kunnen of de meest blitse schoenen dragen. Maar daar staat ook veel waardevols tegenover.
Het is inmiddels 6,5 jaar geleden dat we bewust de stap hebben genomen om (terug) naar Afrika te verhuizen. Dan is het toch wel fijn om zeker één of twee keer per jaar de familie weer even op te zoeken. Iets wat in de afgelopen tijd aardig gelukt is, en bovendien kregen we ook bezoek van hen in Tanzania. Tot Corona opdook.
Het lijkt maar even geleden sinds ik de kinderen voor hun eerste schooldag wegbracht. En voor ik het weet, sta ik ze al weer op te wachten op hun laatste dag. Van wel een heel bizar schooljaar, met meer dan drie maanden van thuisscholing en online lessen.
We hebben er lang over getwijfeld. Wel of niet gaan. Een dilemma waar verschillende Nederlanders nu misschien ook voor staan. Thuis blijven? Of op vakantie in eigen land? Is het veilig genoeg? Zonder enige informatie over de verspreiding van corona in het land, is de situatie moeilijk in te schatten. Maar de meivakantie van de kinderen is de perfecte gelegenheid om er even uit te gaan, een welkome afwisseling op het alleen maar thuis zitten.
Het wordt uiteindelijk een ‘ja’. En het is de beste beslissing ooit.
Inmiddels is het zo’n drie maanden geleden dat het coronavirus vanuit China zijn intrede deed. Eerst in Europa, maar langzaam maar zeker spreidde het zijn tentakels ook naar Afrika uit. Toch lijkt het ‘normale’ leven al veel langer geleden. De spontane uitstapjes, de gewoonte om elke dag naar school te rijden of zelfs een onschuldig kuchje. Het is moeilijk te bevatten hoe al die vanzelfsprekendheden plotsklaps verdwenen zijn.
Vergeleken afgelopen jaren zullen de paasdagen voor de meesten niet erg spannend zijn geweest. Geen dilemma’s over wat te gaan doen of bij wie langs te gaan. “Blijf thuis” was de boodschap.
De eerste week van homeschooling zit erop. Een hectische week, waarin mijn werk plotseling zonder pardon naar de achtergrond verdwijnt en ik mijn kwaliteiten als juf moet ontdekken. De strakke schema’s die ik overal op social media voorbij zie komen, lijken een goed idee. Rust en regelmaat toch? Maar ja, dan moet er wel door alle partijen meegewerkt worden. En laten twee van de drie daar nou heel anders over denken…
Over ons
Karibu! Ik ben Miranda en samen met mijn partner hebben wij ons hart verloren aan het Afrikaanse continent.
Via deze blog geef ik je graag een kijkje in ons dagelijks leven in Tanzania als (expat)gezin. Hoe we wonen en werken in Afrika, hoe het is om met kinderen te emigreren en hoe we genieten van de Afrikaanse onvoorspelbaarheid. En ik neem je mee op safari!
© 2020 Terug naar Afrika
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑