"You can leave Africa, but Africa will never leave you"

Ik Vertrek taferelen

Kijk jij ook altijd verheerlijkt naar de afleveringen van Ik Vertrek? Met wellicht een vleugje bewondering maar ook zeker de nodige (leed)vermaak? Lach je ook hardop vanaf de bank om de naïviteit van de deelnemers of wanneer dingen anders lopen dan verwacht? En denk je vol vertrouwen: “Dat zou mij nou nooit gebeuren!” Tja, dat dácht ik ook…

Tot we in augustus met een project begonnen. Met inmiddels alle slaapkamers bezet in huis, was er geen logeerkamer meer over voor bezoek. Dus moest er een huisje in de tuin komen, een guesthouse. We kozen voor een lokale aannemer, zodat het geld ook zeker bij de lokale mensen terecht zou komen. Bovendien had hij behoorlijk wat ervaring. En de bouwtekeningen zagen er prima uit. Als we er dan maar genoeg boven op zaten, zou het huisje vast en zeker precies worden zoals we wilden. Dachten we.

Toen er nog niets was...

Toen er nog niets was…

Steen voor steen

In september gingen de lokale bouwvakkers enthousiast van start. Eerst werd er een fundering gelegd. Ondanks dat we een van de meest egale locaties hadden gekozen, moest er nog een behoorlijke muur gebouwd worden om de vloer waterpas te krijgen. Maar gelukkig is dat niets nieuws voor de mensen hier.

Fundering van het guesthouse

Fundering van het guesthouse

Wanneer je met je neus op het hele bouwproces zit, realiseer je je maar weer hoe basic het in een land als Tanzania gaat. Alles wordt met de hand gedaan, van het graven en stenen hakken tot het maken van cement. De bouwvakkers konden overigens op een ijverige hulp rekenen: elke ochtend stond Julian al klaar met zijn schepje en kruiwagentje om mee zand te scheppen. Hij hielp met het mengen van het cement en sjouwde met zware rotsblokken tot het zweet op zijn voorhoofd stond.

Hardwerkende hulp graaft mee

Hardwerkende hulp graaft mee

Op de fundering werden de muren gebouwd. De buitenkant van natuursteen en binnenin van muren van gebakken steen. Drie weken later begon men met het dak en al snel kon (figuurlijk) de vlag gehesen worden. De dakpannen werden gelegd, de veranda werd aangebouwd en alles leek volgens planning te gaan. Dachten we nog steeds.

Er komt een dak op

Er komt een dak op

Deadline

Begin december, een kleine maand voor het bezoek zou arriveren en dus onze deadline, werden we een beetje zenuwachtiger. De levering van de plafondplaten had zonder verklaarbare reden vertraging en er kon niet gestuct worden voordat de kozijnen geplaatst waren. De dagelijkse vorderingen waren niet langer duidelijk zichtbaar en het hele proces leek bijna stil te liggen. Langzaam begonnen we ons voor te bereiden op de waarschijnlijkheid dat het bezoek tóch bij ons in huis zou moeten overnachten en we een creatieve oplossing voor de kamerindeling moesten vinden. “Pole pole”, liet de aannemer ons weten, die de kalmheid zelve was. Het zou allemaal op tijd afkomen verzekerde hij ons keer op keer.

De bouw vordert langzaam

De bouw vordert langzaam

Een week voor de deadline werden dan eindelijk de plafondplaten gebracht. De ramen werden gezet en de inmiddels gestucte muren van laagjes verf voorzien. Misschien ligt het aan de kwaliteit die wij gewend zijn, of misschien zijn we gewoon te perfectionistisch. Maar helemaal tevreden over het resultaat waren we niet. De deuren bleken niet goed te sluiten, we kwamen verfspatten tegen op plekken waar ze niet hoorden en de tegels waren niet naar wens gevoegd. Met nog drie dagen te gaan, hadden we nog steeds ernstig onze twijfels of we ons bezoek wel in zo’n onafgemaakt huisje konden laten slapen. De vloer schilderen zat er zeker niet meer in en dat het merendeel van de gordijnen een verschillend motief had, namen we voorlopig maar voor lief.

Een dag voor de deadline

Een dag voor de deadline

Puntjes op de i

Twee dagen voor de deadline werden de muren en kozijnen van hun laatste likje verf voorzien. De dag erna werd de douche geïnstalleerd en de wc aangesloten. Op de dag van aankomst zelf – gelukkig kwam ons bezoek met de late KLM vlucht – plaatsten we de meubels en werd er nog flink schoongemaakt. En zo kon na veel zwoegen en zweten ons bezoek toch in een (bijna) kant-en-klaar guesthouse overnachten. Familieleden die gelukkig niet zo veeleisend waren als de gemiddelde toerist in Tanzania maar juist heel tevreden bleken te zijn met hun eigen plekje in de tuin. En die bovendien ook nog zelf erg handig zijn, zodat er tijdens hun verblijf nog een plankje hier en een haakje daar kon worden geplaatst.

Het (voorlopige) resultaat

Het (voorlopige) resultaat

Nu het bezoek weg is, kunnen we de verbouwing weer oppakken en het guesthouse verder in orde maken zodat het uiteindelijk toch zoveel mogelijk aan onze verwachtingen voldoet. Tot het volgende bezoek komt, over een maandje… Hakuna matata, geen enkel probleem! 

Zijn dit soort taferelen herkenbaar voor jou? Of heb jij tijdens een verbouwing alles geheel onder controle en blijf je koelbloedig tot de laatste finishing touch? 

5 reacties

  1. Peter

    Heel herkenbaar. Je kent mijn vriend Gerald, die in Kampala woont en mijn gids was in 2009. Jij hebt mij zelfs gebeld toen we bij de Rwenzori mountains waren. Sinds die eerste keer is het mijn beste Afrikaanse vriend. Ben ieder jaar terug geweest. Vaak slaap ik bij hem en zijn gezin thuis. Ik geniet met volle teugen van het leven in de achterstands wijk van Kampala. Ze hebben niet veel, maar delen alles. Ik doe graag iets terug. Enkele jaren terug kocht ik een baal houtskool voor zijn vrouw Grace en wilde de baal in de keuken zetten. “Niet daar bij het raam, want dat is stuk en dan wordt de houtskool nat als het regent”, zei Grace. Dus een andere plek gezocht. Na een inspectie van alle ramen rond het huis, bleken er 9 ruitjes stuk. Na een paar aanmaningen om een glaszetter te contacten kwam er een vage kennis. Uitgebreid werd er gemeten, gekletst en uiteraard werd er meegegeten. Ondertussen werd er gediscussieerd waarom Afrikaanse landen zich zo slecht ontwikkelden. Het antwoord lag voor het grijpen: het opmeten van 9 ruitjes duurde enkele uren.
    Uiteindelijk heb ik de kapotte ruitjes zelf verwijderd. Regelmatig kwam er iemand kijken, handen op de rug en gezellig praten.
    Na diverse telefoontjes kwamen de ruitjes dagen later aan huis. Ondanks het uren durende inmeten, pastten een paar ruitjes toch niet. “This is Africa”, is dan ook een gevleugelde spreuk. Uiteindelijk zaten er allemaal hele ruitjes in het huis. Geduld is een schone zaak, is een zeer toepasselijk gezegde.

    • Back to Africa

      Hoi Peter, bedankt voor je reactie! De situatie die je omschrijft is inderdaad erg herkenbaar en kenmerkend. Leuk om te horen dat je nog ieder jaar terug gaat naar Oeganda. Doe Gerald maar de hartelijke groeten wanneer je hem weer spreekt! (hij is toch ook bij jou in Nederland geweest?)

      • Peter

        Hij is twee jaar geleden in Spijkenisse geweest. Nu komt hij in mei samen met Grace. Ben druk bezig met de via aanvragen. Zal hem de groeten doen.

  2. Noud Riky en Anneke

    We hebben erg genoten als eerste inwoners van jullie nieuwe guesthouse.
    vooral natuurlijk van Julian , Lisan en jullie.
    Erg genoten van de prachtige safari’s, van al het wild en natuurlijk van het mooie weer.
    Het was een onvergetelijke reis.

    • Back to Africa

      Erg fijn om te horen! Het was erg gezellig en inderdaad een mooie safari met z’n allen. Karibu tena, jullie zijn weer van harte welkom!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2024 Terug naar Afrika

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

%d bloggers liken dit: